Lo hèit de cantar, per tan banau qui posca paréisher, qu’escon en hèit un sarròt d’expressions qui renvian a practicas culturaus hòrt enrasigadas, qui s’exprimeishen d’un biais diferent segon los contèxtes e los parçans.
Las culturas vocaus d’Aquitània que son atau sia monodicas – ua sola partida vocau qu’ei produsida quau que sia lo nombre de cantaires – sia polifonicas – mantuas partidas distinctas que son cantadas a l’encòp.
Atau, de la medisha faiçon, los tèxtes deus cants, los ritmes, las melodias, que s’organizan entà caracterizar mantuns estiles qui hèn lo riquèr e la varietat deu patrimòni vocau aquitan.
Lo cant monodic, generau en las tradicions vocaus occitanas, que pòt estar exprimit sia per ua sola persona solista sia per un collectiu de cantaires.
La practica cantada au Sud Gasconha qu’ei especiaument originau en França com en Euròpa.
La pratique chantée dans le Sud Gascogne est particulièrement originale en France comme en Europe.
